آئین مستان

دارم وصیت می کنم دیگه تمومه کار من

هر فاطمیه بخونید روضه دم مزار من

مثل علی می مونم تنها و بی نشونم

در شکستن و آتیش زدن به خونه ام

امون از این غریبی

پیش نگاه بچه ها دشمن دلم رو می سوزوند

رو خاکا کوچه منو، کوچه به کوچه می کشوند

رفتنم از خدامه هر شب و روز دعامه

دستای بسته ی علی جلو چشامه

امون از این غریبی

وقتی دویدم نیمه شب دنبال مرکب ای خدا

فکر رقیه بودم اون رأس رو نیزه ها

عدوی من سواره منو می برد پیاده

دوباره داغ کربلا به دل فتاده

امون از این غریبی

دنیای من، آقای من

اللهم الجعل محیای محیای من

من برای تو گریه میکنم تو برای من

آقای من

سامون بده

لیلای من یک خبری به مجنون بده

من که مردم کرب و بلاتو نشون بده

سامون بده

میگم عاشقم

اما خودم بهتر میدونم که نالایقم

کدوم عاشقی، من که همیشه برای تو آینیه دقم

کجا عاشقم

دوا بده، درد بده

هر چی دارم ازم بگیر به من یه کربلا بده

نفس راحت منه، اونی كه جنت منه

شب زیارت حسین، صبح قیامت منه

منم همونی كه بدم، ولی نكردی تو ردم

تو همون آقایی كه من، برا غمش سینه زدم

آخرش از وفا، می بری منو به كربلا

با دل مبتلا، می بری منو به كربلا

یا حسین، یاحسین، عشق علی و زهرا حسین

دلم و دلبری تو، نفس حیدری تو

آفریده خدا منو، واسه ی نوكری تو

عشق و بهونه می كنی، دل و نشونه می كنی

آخر قصه اینه كه، منو دیوونه می كنی

من هم از نوكرات، قبله ی دل منه كربلات

خیمه ی روضه هات، فاطمه شده صاحب عزات

یا حسین، یاحسین، عشق علی و زهرا حسین

عرش خدا و حرمت، سینه زنا و كرمت

فراق آدم و بهشت، دوری ما و حرمت

منو هوای حرمت، صحن و سرای حرمت

وقتی قدم كه می زنم، با خادمای حرمت

كربلا مطلبه، هرشبه دلی كه در تبه

نامه ی دعوتش، از طرف بی بی زینبه

یا حسین، یاحسین، عشق علی و زهرا حسین

باز هم تاریخ غم تکرار شد

ظلم یثرب باز هم تکرار شد

باز هم یک خانه را آتش زدند

پیش بلبل لانه را آتش زدند

باز هم گلچین شقایق را شکست

حرمت قرآن ناطق را شکست

باز گلچین رونق از گلخانه برد

عندلیبِ عشق را از لانه برد

باز از بیداد قلبی خسته شد

باز دست راد مردی بسته شد

باز هم در پیش چشم کودکان

یک پدر با دست بسته شد

بر جان آفرینش منصور زد شراره

قلب امام را کرد با زهر پاره پاره

شوال شد محرم باله قسم از این غم

باید که ناله خیزد از قلب سنگ خاره

بر آن عزیز حیدر این بود ارث مادر

کز خانه اش به گردون بالا رود شراره

واویلا   واویلا

در بین راه آن شب جانش رسید بر لب

از بس که دید آزار از خصم دون هماره

او روي زین نشسته این با دو دست بسته

این پشت سر پیاده او پیش رو سواره

یا مصطفی نگاهی از دل بر آر آهی

بر پاره ي تن خود یک لحظه کن نظاره

دشمن شراره اش ریخت در سینه لحظه لحظه

منصور بارها کرد بر قتل او اشاره

واویلا   واویلا

هر چند دخترانش دیدند داغ بابا

دیگر نبردشان خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاك، پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

واویلا   واویلا

بار دیگر کینه توزی با علی آغاز شد

نیمه ی شب خانه ای را با لگد در باز شد

در هجوم غم، سکوت کوچه ها در هم شکست

این نوای جان خراش پیرمردی خسته است

بار دیگر از سقیفه آتشی افروختی

خانه را با بودن اهل و عیالم سوختی

همچو حیدر دست بسته بی عمامه بی ردا

می کشانی از میان خانه بین کوچه ها

خسته جان بودم شدم با یاد مادر خسته تر

از نفس افتادم آخر بی حیا آهسته تر

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه

مادر مادر در بین آتش دود

دست بسته ذکر من یا علی بود

مادر مادر در خانه ام رسیدن

بی عمامه بین کوچه کشیدن

پشت مرکب خسته با آه و ناله

می دویدم مثل عمه سه ساله

مادر مادر گرم ذکر شبانه

از خانه ام آتش می زد زبانه